Home
deportatiepraktijken
Bajesboten





- Handgeschreven getuigenis van Riem (16 jaar) over verblijf in Zestienhoven(download pdf file)
- Drama and assault in Zestienhoven uitzetting centrum
- Familie met kinderen opgesloten in Zestienhoven
- Externe links naar informatie over Zestienhoven


Actueel nieuws 27/9/06:
uitzetcentrum Rotterdam zeer brandgevaarlijk

UITZETCENTRUM ZESTIENHOVEN: MISHANDELING BIJ UITZETTING STANDAARD


Eerder publiceerde ik op deze pagina het door de familie Visser uit Musselkanaal ingestuurde verslag over een familie die in Zestienhoven zat.

Vorig jaar bereikte mij het verhaal van de Afghaanse jongen Nassar, die in Zestienhoven bij zijn uitzetting werd mishandeld omdat hij zich verzette. Nadien werd hij overgeplaatst naar Schiphol Oost - dit was nog voor de brand – waar hij zonder medische verzorging in de isoleercel werd gegooid. Zijn daaropvolgende uitzetting werd hij aan handen en voeten geboeid en zijn mond afgetaped. Tijdens een vlucht van acht uur.

Afgelopen week stuurde mij iemand onderstaand bericht.
En weer ging het over mishandelingen bij uitzettingen in Zestienhoven.

Na de pagina over de bajesboten ontstaat nu de noodzaak voor een vergelijkbare pagina over Zestienhoven. Helaas. Het is nodig. Want de Nederlandse Staat terroriseert mensen zonder papieren en zet daarmee doelbewust hun leven op het spel.
'Volgt hierop een pagina over Kamp Zeist?' vraagt u zich misschien af? Nee. Het comité Sluit Kamp Zeist houdt zich hier al mee bezig.

Sluiten en slopen!

Heb je iets te vertellen dat op deze pagina past? Dat komt goed uit.
Dus ken je mensen, ken je familieleden, partners, vrienden van mensen die er zitten of gezeten hebben? Mail me!

back to begin
Home

Drama and assault in Zestienhoven uitzetting centrum:
A Nigerian beaten

“He collapsed with lots of blood.”


De hieronder in het engels geschreven klacht is door iemand die in Zestienhoven zit op papier geschreven en letterlijk zo overgenomen. De tekst is voor de leesbaarheid wat gecorrigeerd, zonder de inhoud geweld aan te doen. Gezien de angst voor represailles onder mensen die in Zestienhoven zitten, heb ik details als namen verwijderd. De bron is betrouwbaar maar wens ik tevens te beschermen. Daaronder een brief uit Zestienhoven. Een kopie van die brief is in mijn bezit om te doen toekomen aan mensenrechtenorganisaties.

“In the night of 27th june 2006 in afdeling (...) room (...), 8 police or security personnel have beaten an inmate, mr. X, a Nigerian. He collapsed with lots of blood in his room. We believed he's dead, so we need to know why he was beaten so severely until he collapsed. And his room was so much filled with blood, then his roommate mr. Z., and all of us - the inmates - were prime witness (…). We want a committee to let what happened to the Nigerian be known.”

Uit onderstaande (tweede) brief blijkt dat mede gevangenen ervan uit gaan dat de man dood is. Een kopie van deze brief is in mijn bezit.

"On the early hours of the 27th of june 2006 at detention centrum zestienhoven Rotterdam, about 8 to 10 security personnel came and coordinated a severe beating on an inmate a Nigerian mr. X.
He had a roommate mr. Z., a Brazilian. They took mr. Z. out to room 2 so he could not see the beating they assaulted on mr. X., but we all in the section heard him screaming and shouting “Am dying! Am dying!! Am dying!!!”
Among the personnel beating him was a lady telling them to stop because he stopped breathing and blood was flowing as well. By then Mr. X. had been beaten so much and had collapsed. They ordered the Brazilian Mr. Z. to go pick his belongings from room (...). When he went, he saw there was so much blood on the floor, wall and throughout the whole room, but they took his body away with ambulance. Many things of such beatings to death happened without being known outside, this one on the 27th of June we want to be investigated, why he was beaten in the early hours of the 27th June till his collapsed and where is his body?

(...)

NB. Please to take this message very serious to pass on to the human rights, amnesty international, journalists and other organisations to make all be known."


Nadien heb ik meer informatie ontvangen over deze gebeurtenis. Daaruit valt af te leiden dat mishandelingen dagelijkse kost zijn in uitzetcentrum Zestienhoven. Na eerdere berichten over Schiphol Oost, Kamp Zeist en de Bajesboten, verbaast me dit niets. Het is te triest voor woorden. Hoewel betrokken man uit Liberia zelf heeft aangegeven dat zijn naam mag worden gebruikt, kies ik ervoor dit niet te doen. Ik beschik wel over diens naam. Het wel of niet doorgeven ervan, voor welk doel dan ook, zal ten allen tijde eerst met hem worden overlegd. Ik wil hiermee voorkomen dat de man het slachtoffer wordt van wraakzuchtige bewaarders.

Volgt hieronder het bericht:

“Ik was vandaag bij een man uit Liberia. Hij zei dat je zijn naam mag gebruiken, al vrees ik dat hij eigenlijk bedoelde dat het wel in de krant mag. De man is nog niet uitgeprocedeerd, maar al wel een keer op het vliegtuig naar Liberia gezet, met handboeien om, want hij werkte niet mee.
Daar eenmaal aangekomen heeft hij gezegd dat hij eigenlijk helemaal niet uit Liberia kwam, maar uit een buurland, hetgeen niet waar was, maar hij zei dat maar omdat hij bang was dat ze hem gelijk in de gevangenis zouden stoppen daar.
(…)
Ze hebben hem teruggestuurd. Al met al heeft hij al zes en een halve maand op de bajesboten gezeten, een week in Kamp Zeist, en nu al weer een paar weken op Zestienhoven.
Telkens proberen ze hem op het vliegtuig te zetten, maar zijn ambassade in Brussel geeft geen laissez-passer. Dus hij zit en wacht.

Hij vertelde dat mensen 's nachts van hun celbed gelicht worden om op het vliegtuig gezet te worden naar hun land van herkomst. Met zo'n 8, 9 mensen worden ze dan opgehaald. Als die gevangenen dan nog niet uitgeprocedeerd zijn, willen ze uiteraard niet mee, en komt het dus voor dat ze in elkaar geslagen worden. (…)

Hij en zijn “inmates” maakten zich ernstig zorgen over degene over wie ik je mailde, ze dachten dat die man dood was. (…)

Verder zei hij dat hij niet kan slapen en graag een psycholoog wilde spreken, maar dat is blijkbaar ook zo gemakkelijk daar niet, zijn arts (dé arts daar, een vrouw) zei tegen hem dat hij maar een psycholoog van buiten moest vragen, iemand die onpartijdig is.

Het eten is smerig, dat had ik trouwens al vaker gehoord, vooral de aardappelen schijnen niet te vreten te zijn, hard enzo. Er is ook niet teveel brood.

Tot slot, de kooien zijn daar veel te klein om in te voetballen, want ze zijn verdeeld in segmenten. Mensen lopen heen en weer en praten.

Het was triest, dat bezoekuur, sommige mannen hadden een vriendin op bezoek, en konden op het laatst maar moeilijk afscheid nemen. ”


NOOT: Het mensen 's nachts van hun bed lichten is eveneens in de bajesboten gewoonte. Daar gebeurt het doorgaans om een uur of half 4. Gevangenen krijgen pas heel kort van te voren te horen dat het zover is. Bijvoorbeeld een half uur. De bedoeling hiervan is overrompeling, het voorkomen van verzet.

Sluiten en slopen!


back to begin
Home

Relaas uit Zestienhoven

Inleiding


Je hoort bijna nooit iets vanachter de schermen van de opsluiting, er heerst een zwijgplicht die in menig dictatuur niet zal misstaan.
Dit verhaal werd me gestuurd door de familie Visser, een pleeggezin uit Groningen, dat me als eerste het onderstaand relaas van een (niet doorgegaan) bezoek aan de in Zestienhoven opgesloten familie zond (lees hier de brief die zij aan Verdonk schreven en hier het gedicht van Zwanny).

Het is er maar één van de vele, het onderstaande verhaal. Deze mensen hebben nog geluk gehad. Zij brachten twee weken door in vluchtelingengevangenis Zestienhoven. Een rechterlijke uitspraak maakte (voorlopig?) een einde aan hun opsluiting.
Maar we horen zoveel niet. Dit is een tipje van de sluier die dit misdadige beleid in nevelen blijft hullen. Misschien mag het geluk van deze Afghaanse familie voortduren. Misschien ook niet. Dat hangt van een volgende zitting af, die op 15 april as. plaatsvindt.
Maar tenslotte berust het beleid op willekeur, op ongeloof, op niet bestaande criteria over wat schrijnend is of niet, op regels die geen rekening houden met trauma's, met angst, met schaamte. Op een beleid dat gevoerd wordt teneinde een einde te maken aan de komst van asielzoekers naar Nederland. Een beleid dat in heel Europa door alle landen wordt gevoerd. Een afschrik-beleid, waarmee de europese lidstaten elkaar voortdurend trachten af te troeven, terwijl zij elkaar de bal toespelen. Intussen worden mensen met de dood bedreigd. - Joke
ps. laatste nieuws: De opsluiting van een gezin met twee kleine kinderen is de Nederlandse staat 2000 euro per week waard. Dat is dus 500 euro per persoon per week. Dat is dus ietsje meer dan 70 euro per dag per persoon. Hier komt de schadevergoeding op neer die het gezin heeft gekregen voor onterechte gevangenneming en gevangenhouding tengevolge van een procedurefout bij de IND. De belabberde behandeling wordt niet meegerekend.

Verslag van het afgesproken bezoek aan de heer Gholan Abbas Ahmadi en zijn echtgenote Sahar Hosseini en hun twee kinderen Amir en Reza, 5 en 6 jaar oud, die in het uitzetcentrum Zestienhoven verblijven (Airportlaan 18, Rotterdam).

Zondag 6 maart 2005 heb ik, pleegvader Eelke Visser met een portier van het uitzetcentrum getelefoneerd en die meneer heeft in de afsprakenlijst voor het bezoek gekeken en mij voorgelezen dat de heer en mevrouw E. Visser-Zandt op dinsdag 8 maart om 13.15 uur worden verwacht, voor een bezoek aan de familie Ahmadi. Dit om teleurstellingen te voorkomen, want de reis van Musselkanaal (provincie Groningen) naar Rotterdam is te ver, om die tevergeefs te maken. Dit is duidelijk gezegd en door beide partijen beaamd.

Dinsdag 8 maart 2005 om 12.45 uur komen wij bij de toegangspoort van het uitzetcentrum aan. We doen de deur van het gebouw open en willen naar binnen gaan. Maar op barse toon wordt vanachter het glas, via een luidspreker gezegd: "Naar buiten jullie. Doe de deur dicht. Bezoekuur begint pas om kwart over één!"

In een regenbui lopen we maar weer terug naar onze auto op de parkeerplaats. Om 13.12 uur staan we weer voor de deur. Daar staan al enkele mensen voor ons te wachten. Om precies kwart over één wordt de eerste bezoeker binnengelaten. We moeten buiten, in de kou, op onze beurt wachten. Na 12 minuten daar gestaan te hebben, terwijl we door een raam zagen hoe de bezoekers, die voor ons om de beurt naar binnen mochten, alle sieraden af moesten doen, de riemen uit hun broeken moesten halen, al hun spullen, jassen enz. in een kluis moesten doen, mochten wij plotseling voor onze beurt naar binnen. We werden zelfs bij onze naam genoemd.
"Familie Visser uit Musselkanaal mag binnen komen." Reden: De familie Abbas, in het uitzetcentrum ingeschreven onder de naam Ahmadi, is er niet. Zij zijn om 12 uur naar de ambassade gebracht, en wij hebben een vergeefse reis gemaakt.

Groot was onze verbazing en verbijstering. Dit kan toch niet? We hadden toch afgesproken? "Dit is toch onvoorstelbaar?" zegt mijn vrouw, waarop op barse toon door de luidspreker wordt geschreeuwd: "Hoezo, onvoorstelbaar? De familie Ahmadi is gisteravond ingelicht, dat zij vandaag naar de ambassade moesten, en dan hadden zij jullie maar af moeten bellen."
De hele verantwoordelijkheid van onze vergeefse reis wordt door de portier in de schoenen van de familie Ahmadi geschoven. Ik blijf vriendelijk en probeer een praatje met de portier te maken. Dit lukt wonderwel. Hij begint zelfs op gewone toon tegen mij te praten en op een gegeven moment zegt hij tegen mij: "Ja, meneer, ik vind het ook altijd niet leuk, maar ik heb mijn orders. En die moet ik uitvoeren." Ik zeg het niet, maar op dat moment denk ik: "Befehl ist befehl!" Waar zijn de eigen verantwoordelijkheid en de fatsoensnormen van deze portier? Op een gegeven moment vraag ik hem of ik even gebruik mag maken van het toilet. "Nee meneer, voor bezoekers van dit uitzetcentrum is geen toilet aanwezig." Dat vond hij zelf ook niet leuk.

Mijn vrouw en ik hebben een tas met kleren, een pakje sigaretten en 50 euro zakgeld voor deze mensen meegenomen, en een cadeautje voor de kinderen. Voor beide jongetjes een speelgoedauto. Een verjaardagscadeautje voor het oudste kind, dat deze week zijn verjaardag viert. Hij wordt dan 7 jaar.
Het geld moeten we afgeven aan de balie. Ik krijg een bewijs, dat ik het aan de portier gegeven heb. De rode tas met inhoud zal door iemand opgehaald worden om in de BAD-kamer gescreend te worden. Als alles goed is, dan zal die tas + inhoud aan de familie gegeven worden. Omdat het een beetje lang duurt, voordat die persoon die tas op komt halen, is de portier nu zo vriendelijk om tegen ons te zeggen, dat hij die tas wel aan zijn collega wil geven. Dat doen we dan maar, en we geven die portier ook nog een lijst, waarop alles staat, wat in de tas zit. Daarna gaan we met een heel vervelend gevoel en zeer teleurgesteld naar onze auto.

Later rijden we om het gebouw heen, en ik maak van de buitenkant van het gebouw een paar foto's.
Komen er drie marechaussees op me af. Ik mag vanaf de parkeerplaats geen foto's van de buitenkant van het gebouw maken. Ik vraag: "Waarom niet?" Daar krijg ik niet een duidelijk antwoord op, maar wel wil die meneer mijn gemaakte foto's zien. Bepaalde foto's moet ik deleten. Andere foto's van het vliegveld Zestienhoven mag ik laten staan. Op mijn vraag aan hem, hoe zijn naam is, antwoordt hij mij, dat hij die niet wil zeggen, waarop ik zeg dat ik heel blij ben met zijn antwoord en dat hij mijn naam wel mag weten.
Plotseling heeft hij heel erge haast en mijn gemaakte foto's wil hij niet meer controleren. Hij maakt zich heel snel, samen met zijn collega's, uit de voeten. Vreemd allemaal.
Mijn vrouw en ik blijven nog met een paar vragen zitten:
Waarom werden wij om kwart voor één weggestuurd?
Waarom moesten wij om kwart over één buiten in de kou bijna een kwartier wachten?
Waarom werden we toen plotseling bij onze naam genoemd en mochten we zelfs voor onze beurt naar binnen? Mijn vrouw had toen wel vlak van te voren, terwijl we daar buiten stonden te wachten, tegen een andere vrouw gezegd dat wij helemaal uit Musselkanaal kwamen.

Pleegouders van "Huize Plexat"
E- mail Eelke en Zwanny


De familie Abbas Ahmadi: Er zijn veel meer gezichten dan 26.000 !

Dinsdag 8 maart 2005
Verslag van het telefoongesprek tussen de heer Achmed en de heer Gholan Abbas Ahmadi, die samen met zijn vrouw Sahar Hosseini en hun twee kinderen Amir (6 jaar oud) en Reza (5 jaar oud) opgesloten zitten in het uitzetcentrum Zestienhoven


De heer Gholan Abbas Ahmadi vertelt 's avonds via de telefoon aan de heer Achmed het volgende:
Vanmiddag om 12 uur werden hij en zijn vrouw, en hun 2 kinderen opgeroepen. Ze kregen de handboeien om en in een geblindeerd busje werden ze naar de Ambassade gebracht, om een handtekening te zetten.
Mevrouw Sahar Hosseini viel flauw, maar niemand van de bewakers hielp haar. Wel kregen ze te horen, dat ze nu beslist ons land uit moeten, en om die reden werden ze, zonder medeweten van hun advocaat, de heer P.M. van der Roest van het advocatenkantoor Zuid-Ooste Drenthe, naar de Ambassade gebracht.

De heer Gholan Abbas Ahmadi mocht, toen zijn gezin laat op de ochtend opgeroepen werd,
a. geen vragen stellen
b. niet telefoneren

In de Ambassade van Afghanistan aangekomen, zei de ambassadeur tegen de heer Gholan Abbas Ahmadi dat de politie zich onwettig gedraagt. Maar toch vroeg de ambassadeur hem of hij een handtekening wil zetten, voor een nieuw paspoort.
De heer Gholan Abbas Ahmadi weigerde dit. Reden: Hij durft niet terug naar Afghanistan, en hij heeft officiële papieren, waarin staat, dat bij terugkeer in Afghanistan hij en zijn vrouw en hun beide kinderen, hun leven niet zeker zijn: Commandant Zaher en zijn zoon Osman willen dit hele gezin wegens eerwraak/bloedwraak doden.

Bij terugkeer in het uitzetcentrum kregen de kinderen Amir en Reza de cadeautjes, die de familie Eelke en Zwanny Visser hen die middag tijdens het afgesproken bezoekuur gebracht hadden. De tas met kleren, het pakje sigaretten en de 50,- zakgeld hebben ze nog niet gekregen. Krijgen ze die morgen?


Onderwerp: Help mij mijn geweten rein te houden

Geachte mevrouw Verdonk,

Op 18 februari 2005 zijn de heer Gholan Abbas Ahmadi en zijn vrouw Sahar Hosseini met hun 2 kinderen Amir en Reza van 5 en 6 jaar, in ons pleeggezin "Huize Plexat" ter kennismaking op visite geweest.
De twee jongetjes Amir en Reza hebben een uurtje met onze 5 verstandelijk gehandicapte pleegkinderen gespeeld.
Wij, de pleegouders Eelke en Zwanny Visser hebben met de papa en mama van deze kinderen afgesproken, dat wanneer zij weer op straat zouden komen te staan, zonder dat zij weten waar zij de komende nacht moeten slapen, zij in ons huis in "Huize Plexat" welkom zouden zijn.

Nu zit dit hele gezin al bijna 2 weken in uitzetcentrum Zestienhoven in Rotterdam. Vrijdag 11 maart 2005 komt hun zaak voor uitzetting uit ons land, ja of nee, voor de rechtbank in Zwolle.
Als de rechter de officiële papieren uit Afghanistan niet gelooft en hen ons land uitstuurt, dan heb ik een groot probleem.
Dan voel ik mij mede schuldig, aan de zeer waarschijnlijk, spoedige dood van deze 2 jongetjes. En ook van hun vader en moeder.
In de officiële papieren staat heel duidelijk dat commandant Zaher en zijn zoon Osman dit hele gezin zullen doden, wanneer zij terugkeren in Afghanistan.
Reden: Eerwraak = Bloedwraak.

Geachte mevrouw Verdonk, ik vraag u zeer dringend, mocht de rechter een voor dit gezin negatieve uitspraak doen, laat dit gezin dan in aanmerking komen voor een generaal pardon.
Zet ze niet ons land uit. Maar laat hen in alle vrijheid in ons land leven, wonen en werken. En laat deze kinderen hier naar school gaan. Geef hen alstublieft een toekomst.

Hoogachtend,
Pleegvader Eelke Visser en pleegmoeder Zwanny Visser-Zandt

De familie Visser heeft tevens brieven gestuurd naar de koningin en naar Balkenende.


ZWIJGPLICHT

Op verzoek van de familie Visser, en ook namens de familie Abbas Ahmadi, plaats ik dit alles op mijn website.
Zij berichten mij nog regelmatig, zo schreef Eelke Visser mij onlangs het volgende:


"Wat ik je nog wel wil laten weten is, dat ik vanavond twee keer met iemand via de telefoon gesproken heb, die in Zestienhoven gewerkt heeft. Eén dag in de zoveel maanden. (Deze persoon is een onderhoudsmonteur.) Hij moest van zijn baas daar in dat gebouw soms een dag werken.
In het eerste telefoongesprek vertelde hij me dingen, die het daglicht niet kunnen verdragen. Ik mocht alles opschrijven en via en mailtje naar iedereen versturen, met zijn naam erbij vermeld.
Een uur later belde hij me. Hij had contact met zijn baas gehad en hij mocht niemand iets vertellen, want dan kwam zijn baas in moeilijkheden terecht en zou hem dat zijn baan kunnen kosten. Deze persoon moet van zijn baas anoniem blijven. Want anders komt zijn baas in de problemen. Zijn baas heeft een contract getekend, waarin staat dat niets naar buiten toe uitgelekt mag worden.
Deze persoon was tijdens dit gesprek zeer emotioneel en vond het heel erg dat hij ons niet mocht helpen. Maar door dit te vertellen heeft deze persoon ons meer geholpen, dan hij zelf weet.
Met hem ik afgesproken, dat ik zijn naam bij de rechter bekend zou mogen maken. Dat stelde hem enigszinds gerust. Maar hij volede zich heel erg rot. Graag wilde hij ons helepen, maar van zijn baas mocht hij dat niet doen. Diep triest." - Eelke Visser

note van Joke: Helaas is deze zwijgplicht een praktijk van alle dag in de deportatiekampen en vluchtelingenbajessen. Je reinste cover-up politiek!


back to begin
Home

Externe links naar informatie over Zestienhoven

- Stop DC16!, campagne website tegen de bouw van het nieuwe detentie- en uitzetcentrum Rotterdam Airport
- Vrijheid van beweging: Zwartboek uitzetcentrum Zestienhoven, verslagen van een bezoeker
- Vrijheid van beweging: EGM architecten ontwerpen nieuwbouw uitzetcentrum Zestienhoven
- Van Harte Pardon: 26 kinderen onder de 10 in Zestienhoven jan. 2006
- Waken bij uitzetcentrum
- Een Royaal gebaar: Zestienhoven zet Chinese moeders met kinderen op straat
- Indymedia: Deportee na detentie terug in NL jan. 2005
- Indymedia: asielzoekster in cel na uitzetting dec. 2004
- Indymedia: Nieuw record Zestienhoven: bijna 6 maanden! dec. 2004
- Nova: Medische zorg uitzetcentrum Rotterdam schiet tekort april 2004

back to begin
Home

Musselkanaal, 21 maart 2005

Onderstaand gedicht is geschreven door Zwanny Visser-Zandt. Zij is nu tijdelijk pleegmoeder van Amir en Reza Abbas Ahmadi, twee kleine jongetjes van 5 en 6 jaar, die wij vorige week vrijdag 11 maart 2005 uit uitzetcent4um Zestienhoven mochten ophalen, naar ons pleeggezin “huize Plexat” in Musselkanaal.
Tot vrijdag 15 april. Dan is de volgende rechtzitting.

Tranen in overvloed.
Ja, wij Nederlanders weten het niet.
Weten het niet, omdat je er niets van ziet.

Airport 18

Moet je hebben gezien.
Om te weten,
en om nooit te vergeten,
hoeveel leed en tranen
daar worden vergoten.

Airport 18

Onmenselijk leed wordt daar geleden.
Maar tot op heden,
weten wij Nederlanders het niet.
Om de doodeenvoudige reden,
je er van buiten niets van ziet.

Airport 18

Op het eerste oog,
een grijs gebouw, erg hoog.
Een loods misschien?
Want ik heb er geen mens gezien.

Airport 18

Wel zie je er grote kooien,
aan de achterkant.
Waar is dat voor? Wat is hier aan de hand?
Prikkeldraad is alles wat je ziet.
Tranen in overvloed en een onmenselijk
groot verdriet.


In deze, van boven met tralies afgesloten luchtkooien, mogen ook de kleine kinderen, elke dag, een paar uur de zon zien schijnen.


Airport 18

Het beste wat je kunt doen,
is doorrijden, met goed fatsoen.
Niet wetend, wie hier regeert.
Voor je het weet,
ben je zelf geregistreerd.

Airport 18

Het is één groot leed.
Iets wat ik niet weet,
tot het moment,
dat ik geconfronteerd werd
met een kind.

Airport 18

Tranen in overvloed.
Vergoten door een kind.
U wilt niet weten,
hoe ze heten.
Want dan krijgen ze een gezicht
Vol met tranen en bange ogen.
Iets wat wij niet zien mogen.

Airport 18

Wij worden bang.
Wat is hier in Nederland toch aan de hand?
Daarom maak ik u bekend,
het gezicht van een kind,
met tranen in overvloed.
In Zestienhoven Airport Baan.
Dit mogen we zo niet verder laten gaan.



De broertjes Amir en Reza.
Twee weken lang opgesloten
samen met hun ouders, in
uitzetcentrum Zestienhoven


Airport 18

Dit is niet voor kinderen.
Wij Nederlanders moeten dat verhinderen.
Airport Zestienhoven.
Geen één zal mij geloven.
Het lijkt een gewoon vliegveld,
waar veel mensen vertrekken.
Vertrekken voor vakantie of werk.
Dat is tenminste, wat ons werd verteld.

Airport 18

Vliegveld Zestienhoven.
Ik moest dat wel geloven.
Ik heb het immers zelf gezien.
Met mijn eigen ogen.
Maar ook zag ik een groot grijs gebouw.
Het was daar stil, geen mens in touw.
Nee, het was Airport 18.

Airport 18

Geen opslagplaats voor goederen, wel voor mensen
Mensen met doodnormale wensen.
Mensen, die niet worden gehoord.
Mensen, wier toekomst is verstoord.
Mensen met kinderen.
Mensen, met erg veel leed en tranen.
Mensen, die onze taal niet spreken.
Mensen, die dit alles nooit zullen vergeten.

Airport 18

Wij Nederlanders, wij weten dit niet.
Pas als je het gebouw ziet,
weet je hoeveel leed daar is.
En ik weet gewist,
geen één van ons zou in die positie willen zijn.
Want het is daar vol met pijn.
Onnoemelijk veel leed en tranen vergoten,
door kinderen en door groten.

Airport 18

Toch vertrokken wij weer.
En geloof me, het deed zeer.
Wij wisten het wel, hoeveel tranen daar zijn.
Ik heb de kinderen voor de telefoon gehoord.
En het deed me veel pijn
om zo machteloos te zijn.
Wij hebben wat afgetelefoneerd,
en deden het bij heel veel instanties verkeerd.

Ja, wij Nederlanders weten het niet...
Lieve mensen in Nederland.
Wij hebben een grote taak.
En met elkaar hand in hand
staan wij voor deze zaak.
Een zaak voor mensen,
net als wij, van vlees en bloed.
Daar horen wij voor te pleiten,
en geloof me, dat doet je goed.


Z.V.Z.


back to begin
Home