Reeds verschenen bij Konfrontatie.
Laten we hem Berrie Derrie noemen, de voormalig spion in staatsdienst die eenmaal met pensioen zich zodanig verveelde dat hij dacht: kom, laat ik mijn oude job eens te gelde maken! Berrie, omdat het zijn echte voornaam is. Derrie vanwege de .. eh.. derrie die hij heeft weten te produceren.
Er is een tijd geweest dat ik dacht dat universiteiten plaatsen waren waar geleerden onderzoek deden op basis van feiten en statistieken. Plaatsen waar jonge onderzoekers werden opgeleid tot wijze mensen die niet zomaar tot enig conclusie konden komen, en zeker niet gebaseerd op veronderstellingen, verwachtingen en angstbeelden. Het heeft me daarom verbaasd dat Berrie Derrie met zijn proefschrift – ik bedoel prutschrift – heeft kunnen promoveren bij de universiteit Leiden.
Lees verder
Bokkenpootjes. Neusgrepen. Harde waterstralen. Armen verdraaien. Slaan, trekken… Het is all in a days’ work voor de smerissen die de A12 blokkade telkens weer moeten opheffen. De witte activisten die dit overkomt zijn stomverbaasd, verontwaardigd, maar hey, we hebben wel respect voor de politie.
“Overheid, red ons!” stond er op het spandoek. Het hing over de reling bij de vorige blokkade van de A12, op 28 januari. Waar komt dat vertrouwen dat het zin heeft om de overheid om redding te vragen vandaan? Als de coronapandemie ons iets heeft laten zien, dan is het wel: de overheid is er niet in geïnteresseerd om mensen te redden. We worden nog altijd geconfronteerd met Sociaal Darwinistische beleid dat de ouderen en kwetsbaarsten in onze samenleving opoffert op het altaar van de groei economie: het kapitalisme. Waarom zouden we van de overheid anders verwachten in de alles overheersende crisis, de grootste van deze tijd, waarvan het uitbreken van zoönose pandemieën slechts een uitwas is: de klimaatcrisis?
De veroorzakers van klimaatverandering zijn niet vreedzaam, niet geweldloos. Hun politielegers ook niet. En wij?